Blog

Hoe ga je om met angst voor de dood

Blog / 22/10/2021 / ,

Hoe ga je om met angst voor de dood

Ik herinner me nog goed hoe ik ’s avonds in mijn bed lag. Ik was een jaar of tien en had mezelf ingestopt, mijn deken strak onder mijn lijf, zodat – geloofde ik toen – een enge indringer mij niet met een mes kon steken. Ik voelde me bang. Vooral als ik mijn ogen sloot, want dan was het zwart en leeg. Ik was bang dat de dood er net zo uit zou zien. Opgevoed met het idee dat het ophoudt als je overlijdt kwelde ik mezelf met de gedachte ‘nooit meer, nooit meer, nooit meer’. Nooit meer een leven na deze. ‘Nooit’ vond ik zo’n eindeloos ongrijpbaar en daardoor beangstigend woord. Want nooit is dus echt: nooit. Draaierig en met een misselijk gevoel van afkeer wist ik niet hoe snel ik uit bed moest komen om beneden bij mijn ouders te doen alsof ik ‘gewoon’ niet kon slapen.

Ik werd ouder, maar dit onderwerp bleef me tergen en schoof ik voor mezelf angstvallig onder het figuurlijke tapijt. Ik ontwikkelde een lichte hypochondrie. Was sensitief voor wat ik in mijn lijf bemerkte en bang dat het iets dodelijks zou zijn.
 
Inmiddels weet ik: wat je eng vindt kun je beter aangaan. En geloof ik: als een gedachte je zo onpasselijk maakt, vertelt dit juist dat het voor jou niet kloppend is om met dit denkbeeld in zee te gaan. Hierbij volgen we allemaal ons eigen pad. Uniek als we allemaal zijn. 
 
Door het gesprek aan te gaan en me te verdiepen in dit onderwerp zag ik mijn angst onder ogen. Naast het weten van de ratio ontdekte ik mijn eigen innerlijke waarheid. Zo eentje die je in alle kalmte in jezelf voelt. Voor mij bestaat die uit: weten dat alles altijd klopt. Dat het leven niet tegen je is, maar voor je gebeurd. Dat ik hier ben om te leren, te ontdekken, maar ook heel erg mag genieten. Datgene wat ik te leren heb is misschien niet altijd hetgeen waar ik perse op zit te wachten. Dat is wat het is. En als ik het niet aan wil gaan, dan komt het gewoon nog eens opnieuw op mijn pad. Verder is mijn angst voor het zwart veranderd in iets lichts. Waarbij als mijn leven in dit jasje ophoudt, mijn energie, mijn ziel, verder gaat en mijn bestaan een vervolg krijgt. Oftewel, ik geloof in een leven na dit jasje, na de dood. Daarin zit geen nooit. Daar is ruimte voor expansie en groei. Het is een geloven en weten tegelijkertijd. Een weten dat totaal anders kan zijn dan dat van jou. En ook daar is alle ruimte voor.  
 
Veel in onze wereld gaat volgens het principe: eerst zien, dan geloven, als iets tastbaar is, dán is het pas waar. Niet voor niets is er een negatieve connotatie verbonden aan ‘goedgelovig’ zijn. Wat ik met name aan je wil meegeven is dat je net als ik deed, je eigen waarheid kunt bepalen. Waarbij het helemaal oké is wat die waarheid is. Iedereen is anders en jouw waarheid is van jou. Mocht je vastzitten in iets wat je bang of onrustig maakt, wat maakt dat je iets verkiest, wat zo niet prettig voor je voelt? Het is jouw leven. Jouw geluk. Jouw verantwoordelijkheid. En wat je moeilijk of eng vindt, is juist een uitnodiging om je licht erop te schijnen. Jij mag onderzoeken en verkiezen wat ruim en krachtig voor je voelt. Net zoals ik mijn perspectief heb verruimd en daarmee iets moois aan mezelf cadeau heb gedaan. En misschien ontdek je dan wel, dat het ook prima is als je iets niet kan bewijzen of zeker weet. Gewoon omdat ergens in jou een vertrouwen zit. Wat genoeg grond geeft onder je voeten. En je de veiligheid geeft om je vleugels te spreiden en te vliegen. Zodat je je volste potentieel kan benutten. Want je leeft tenslotte maar één keer DIT beste leven 😉 
 
 
 
 
 
 

Hoe kan ik mijn gedachten stoppen?

Blog / 16/03/2021 / , ,

Hoe kan ik mijn gedachten stoppen?

Soms zou ik willen dat ik mijn gedachten kon stoppen. Wat een rust zou er dan ontstaan. De fijne blije gedachten mogen wel blijven. Maar die kritische, opjagende, sombere gedachte mogen wel minder of eigenlijk het liefst helemaal weg.

De hoeveelheid gedachten die je hebt, kun je onmogelijk tellen. Het menselijk brein produceert er duizenden per dag. Je gedachten zijn reacties op wat je met je zintuigen waarneemt. Je brein verwerkt deze informatie en associeert daar vrolijk op door. Zo maken je gedachten (soms bliksemsnel) allerlei sprongetjes, die niet altijd perse logisch of eenduidig zijn. Op zich is dit allemaal geen probleem. Maar de situatie verandert, op het moment dat je een gedachten wel heel serieus neemt of er door geobsedeerd raakt. Een gedachte wordt dan een overtuiging. Uit één van de vele duizenden gedachten heb je er nu één gekozen die je serieus neemt. Deze overtuiging werkt door in hoe je je voelt en welke keuzes je maakt.

Denken gaat automatisch en verstrikt raken in gedachten gebeurd vaak onbewust. Bij tegenslag popt misschien een gedachte op als “mij gebeurd dit elke keer” en door hier veel gewicht aan te hangen en vanuit deze bril naar de wereld te kijken verandert je willekeurige gedachte in een algemene waarheid: “bij mij zit altijd alles tegen”. Met het geloven van de verkeerde gedachten creëer je zo een heel ander leven dan je voor jezelf wenst. 

Gelukkig kunnen we wat onbewust gebeurd bewust maken. In mijn praktijk werk ik onder andere met Rationeel Emotieve Therapie, waarbij uitgangspunten zijn dat je gevoel en gedrag voortkomen uit je gedachten en je altijd een keuze hebt in welke reactie je geeft. Ook gebruik ik werkvormen die je helpen van je overactieve hoofd, te zakken in je lijf. De plek waar geen chaos heerst, maar je weer in contact staat met je innerlijke kracht en rust. Zo ga je van een leven waarbij je lijdt onder alle innerlijke chaos, naar een leven waarin jij de leiding hebt over je gedachten en daarmee jezelf. 

Gedachten zijn gereedschap, voor de juiste klus op het juiste moment. Ze zijn regelmatig heel erg nuttig en hoeven dus zeker niet weg! In het samenleven met je gedachten helpt het juiste perspectief. Je gedachten zijn maar gedachten. Niet meer en niet meer. Voor mij geeft die gedachte lucht. 

 

 

Als goed niet goed genoeg is

Blog / 28/02/2021 / ,

Als goed niet goed genoeg is

Ik zie een frisse, intelligente dame.

Ze zit zichzelf in de weg, zegt ze. Ze heeft een goede baan, een leuke vriend en vriendinnen en haar leven verder op orde. Wel heeft ze moeite met haar gevoel van verantwoordelijkheid. Ze heeft de lat voor zichzelf hoog gelegd – ondanks dat ze hier stress van krijgt – maar deze lager leggen is geen optie. Ze is anders niet tevreden. En vind het lekker om hard te werken. Ze ziet ook gewoon zo goed wat allemaal beter kan. Ze heeft oog voor detail, is ook niet de domste en is gedisciplineerd. Gewoon even doorbijten. Dan regelt ze het allemaal wel.

Toch begint haar manier van werken haar steeds meer tegen te staan.

Ze geeft toe dat ze wel wat perfectionistisch kan zijn. Het hoeft niet perfect overigens. Heel vaak maakt het haar ook niet uit. Bijvoorbeeld in het huishouden. Ze gaat heus niet met haar vinger over de plinten om te kijken of nog ergens stof ligt. Nee, zo perfectionistisch is ze niet. Ze wil haar werk gewoon heel goed doen.

Wat is hier voor jou erg aan? Vraag ik haar.

Dat ik steeds over mijn grenzen ga. Dan ben ik als een kip zonder kop bezig. Drink, eet en beweeg ik niet. Blijf ik maar in de weer. Afstrepen, schaven en verbeteren, terwijl ik ook wel merk dat het genoeg is geweest en wat uit mijn handen komt niet goed meer is. Als ik thuis kom ben ik vaak geïrriteerd. Dan heb ik een kort lontje en wil ik graag alleen zijn. Dan kan ik wel eens flink ruzie krijgen. De hele avond hang ik dan als een zak aardappelen voor de tv en ‘s ochtends begin ik weer met goede moed opnieuw. Ik baal dan echt van hoe ik op mijn werk en daarna thuis in de weer ben gegaan. Want ik doe het wel zelf, hè. En dan neem ik me weer voor het anders te doen. Maar ja, niet altijd met veel succes.

Ze lacht en wordt dan weer serieus. Een beetje verdrietig zelfs.

Ik wil het echt anders. Ik wil niet zo’n verschrikkelijk gespannen wijf zijn. Voor wie niks ooit goed genoeg is.

Dan stel ik haar een beetje een gekke vraag. Waarmee ik wil uitdagen zelf te ontdekken wat het haar nu nog oplevert, zo te werken als ze doet.

Ik vraag haar: Zou het anders zijn, als je de enige op de wereld was? 

Het is even stil.

Ik denk dat het dan anders zou zijn. Ik denk dat ik dan veel relaxter zou zijn en wat ik doe veel minder belangrijk zou vinden. Dan zou ik het nog steeds leuk vinden om hard te werken, want daar krijg ik veel voldoening van. Iets maken en dan resultaat zien. Maar uiteindelijk ben ik denk ik vooral bezig met wat de ander ervan vindt. 

Dat beaam ik. Volgens mij, zeg ik, is voor jou heel belangrijk om het goed te doen. Je hebt ooit een keer geconcludeerd dat je door hard te werken voorkomt, dat mensen je weer op emotioneel vlak pijn doen. 

Bij perfectionisme, controledrang, oververantwoordelijkheid zijn vaak overlevingsmechanismen actief. Strategieën die je inzet om jezelf te beschermen. Je denkt dat je dit nodig hebt, als je een negatieve zelfovertuiging bent gaan geloven.

We roepen de sensaties op die horen bij zo’n werkdag, waarbij ze als een kip zonder kop in de weer is. Ik gebruik hierbij regressietherapie. Hiermee onderzoeken we waar deze noodzaak vandaan komt. Wat maakt dat ze van zichzelf zo hard moet werken. We komen bij een vergeten herinnering, die ik haar help te herbeleven. Het is een herinnering van een moment waarop ze had geconcludeerd dat ze niet goed genoeg was, zoals ze is. Door deze situatie te herkaderen verandert haar kijk op wat er in het verleden is gebeurd. 

Dit geeft veel opluchting.

Vervolgens bedenken we wat ze kan doen om te voorkomen dat ze weer in oude patronen vervalt. Hard werken is natuurlijk prima. Als goed maar goed genoeg mag zijn. Dan ervaar je plezier en gebruik je voor het behalen van voldoening niet je onzekerheid, maar ijver en creativiteit. Ook daag ik haar uit net zo veel haar best te doen voor leuke dingen, als ze doet voor haar werk. 

Een stuk lichter en vol goede moed gaat ze aan de slag. De volgende keer laat ze me met trots op haar telefoon een foto van een schilderij zien dat ze heeft gemaakt.

Kijk! Zegt ze. Ik heb naar je advies geluisterd en een oude hobby opgepakt!

 

 

Eenzaamheid

Blog / 16/03/2021 /

Wat te doen bij eenzaamheid

Hè hè. Voetjes in de lucht. Misschien geniet je je net als ik wel eens van tijd alleen. Omringd door enkel goed gezelschap. Namelijk jezelf.

Alleen kun je opladen. Alleen kom je toe aan dat boek of project wat je al een tijd voor je hebt uitgeschoven. Alleen doe je even helemaal wat je zelf wilt.

Alleen zijn kan daarentegen ook voelen als een leegte, door een structureel gemis aan sociale contacten. Je ervaart niet dat gevoel van “even lekker alleen”, maar een eenzaamheid. Die je overmant, als een zware deken. 

Eenzaamheid als identiteit
Het is goed om te beseffen, dat eenzaamheid niet is wat je bent. Eenzaamheid is hoe je je voelt. 

Dat lijkt een futiliteit. Maar in dit besef zit al een stukje verlichting.

Je gevoel is namelijk niet een vaststaand gegeven, maar een vorm van energie. Als je emoties ervaart, dan komt energie in beweging. Het is als een golf die opkomt, zijn piek bereikt, waarna hij afzwakt en het water weer verstilt. 

Voelen zonder bemoeienis
Door te voelen zonder bemoeienis, leer je om te gaan met alles wat in jou om aandacht vraagt. Enkel opmerken wat door je heen gaat creëert al veel ruimte. 

Ik gebruik werkvormen waarmee we deze vaardigheid oefenen. Met behulp van therapeutische mindfulnesstechnieken, daag ik je uit het interpreteren, analyseren en andere vormen van inmenging te weerstaan.  Je zult ervaren dat je je niet langer tegen je gevoel of eenzaamheid verzet, maar er mild voor kan zijn. Dat zo plots als dat het opkwam, het ook weer voorbij gaat. 

In de ruimte die ontstaat kan je opmerken wat de emotie je vertelt. Eenzaamheid geeft aan dat je verlangt naar contact en dat het een goed idee is om hier gehoor aan te geven, door het contact met gelijkgestemden aan te gaan. 

Het remedie tegen eenzaamheid
Misschien vraag je je af, zegt ze nou dat ik extra veel aandacht moet geven aan mijn eenzaamheid?

Nee, niet extra veel. Je geeft alleen de strijd op. En dat scheelt een hele hoop energie. De energie die eerst ging naar verzet, gebruik je nu om contact te zoeken. Door de telefoon te pakken, in de pen te klimmen of je bij een (digitaal) clubje aan te sluiten. Laat dat nou precies het remedie tegen eenzaamheid zijn.

Begin bij jezelf
Je verbinden met anderen, begint bij jezelf. Want ook al voel je je niet happy met waar je nu staat, je kan nog altijd je eigen maatje zijn. Voor het maken van verbinding is moed nodig en spannende situaties kun je beter aan als je je veilig voelt bij jezelf.   

Hieronder een paar vragen, om de relatie met jezelf te onderzoeken:
> Ben je oké met je eigen gezelschap? 
> Durf je te zeggen dat je een waardevolle aanwezigheid bent in een groep?
> Ben jij het waard om gehoord en gezien te worden?
> Mag jij ruimte innemen en gaan staan voor jezelf?

Neem afscheid van een slachtofferrol of slachtoffer gedachten. Onderzoek de overtuigingen die je ervan weerhouden vooruit te gaan.

Eenzaamheid gaat een ander niet voor je opheffen. Zet zelf de eerste stap.

Benieuwd hoe ik je daarmee kan helpen?
Neem contact op voor een kennismakingsgesprek. 

Behandeling op afstand

Blog / 16/03/2021

Behandeling op afstand

In mijn praktijk is het naast fysieke afspraken ook mogelijk elkaar online te ontmoeten. Wel zo fijn nu het coronavirus heerst, maar ook als je door lange reistijd of vanwege andere redenen het gemak van coaching of therapie vanuit huis verkiest. 

Een online afspraak, werkt dat wel? 

Ja, dat werkt nog steeds. Maar ik snap je initiële scepsis. Desalniettemin geldt als elkaar via beeld treffen dat jij nog steeds je verhaal kan doen. En ik nog steeds naar je kan luisteren, je kan uitdagen en je aan het werk kan zetten. Ik heb gemerkt dat we ook op afstand in verbinding kunnen zijn. Dat we effectief stappen kunnen zetten! Waarbij ik hier en daar wat kleine aanpassingen in mijn werkvorm doe. Maar waar jij waarschijnlijk niks van merkt.

Digitale sessies vragen van beide partijen iets meer focus. Dit vanwege het gemis van elkaars fysieke aanwezigheid en  de daarbij sterker voelbare energie. Maar jij drinkt wel je eigen drankje, uit je eigen kopje, op je eigen stoel of bank. Wel zo fijn! In je eigen omgeving ben je daarnaast vertrouwd. Dat maakt je openstellen misschien zelfs ook nog makkelijker.

Het enige wat we nodig hebben is een goede internetverbinding, een rustige omgeving waarin je niet gestoord wordt en dat onze aandacht op het moment gericht is, op elkaar. 

Samen blijven we in beweging door creatief en open minded te zijn. Dus als je wel graag stappen wilt zetten, maar je even niet comfortabel voelt of in de gelegenheid bent naar de praktijk te komen: dan kan het ook anders. Dan ben je op afstand net zo welkom.